در سالهای اخیر، بسیار شنیده‌ایم که درباره شکاف میان دولت و ملت، مردم و حاکمیت و حتی نخبگان و جامعه، یا شکافهای طبقاتی و تعارضات فرهنگی سخن گفته می‌شود، از همه ملموس‌تر، اختلاف و فاصله طبقاتی است. نیاز به پایداری و انسجام در جامعه‌ای که پایه‌های آن در شرایط متورم اقتصادی و پریشیدگی اجتماعی و فرهنگی، رنج می‌کشد و هزینه می‌پردازد، احساس می شود.

به جز این مسأله، در آستانه یک انتخابات تاریخی قرار داریم. در اینجا هم باید انتخاب کنیم که آیا عموم مردم، در مشارکتی حماسی و دورانساز، ایران را به ستاره مردمسالاری خاورمیانه بدل می‌سازند، یا قرار است، شکاف معروف و نحسِ میان دولت ـ ملت، بخش قابل توجهی از مردم را دلسرد کرده و در لحظه‌ای تاریخی به بی‌اعتنایی و بی‌باوری نسبت به صف و صندوق‌ وا دارد؟

اگر چنین شود، فرصتی تاریخی از دست رفته و اقلیتی ناچیز از خالص‌گرایان و انحصارطلبان، برنامه معهود و آرزو و مقصود خود را محقق خواهند یافت.

ایران ظرفیت آفرینش حماسه‌هایی از افواج مردمی در کنار صندوق های آراء و انتخاب های تاریخی را دارد و در فاصله یک دهه از دو انتخابات شورانگیز نگذشته که علی‌رغم ناکامی برخی جناح‌ها، جامعه و کشور به صورت طبیعی در برابر فشارهای منطقه‌ای و تهدیدهای فرامنطقه‌ای مصونیت یافت. هیچ لشکر و قدرتی نمی‌تواند یک ملت متحد و معتقد را شکست دهد و این است رمز مردمسالاری و قدرت بی‌پایان حکومتهایی که بر ملت تکیه دارند و بس.

منبع خبر : https://ettelaat.com/